تفاوت بین تکنولوژی RFID و تکنولوژی NFC

تفاوت بین تکنولوژی RFID و تکنولوژی NFC :

" تکنولوژی رادیو شناسه ( RFID ) " یا همان " Radio Frequency Identification " و " تکنولوژی NFC " یا " Near Field Communication " هر دو به عنوان تکنولوژیهایی بدون سیم شناخته می شوند که برای جابجایی اطلاعات میان دستگاه های الکترونیکی مورد استفاده قرار می گیرند.

این دو تکنولوژی در بسیاری از دستگاه های مختلف در دنیای واقعی و با هدف انجام دادن کارهای متفاوت در سریع ترین زمان ممکن استفاده می شوند. تکنولوژی RFID از امواج رادیویی برای ارسال و دریافت اطلاعات استفاده می کند؛ این در حالی است که نیازی به هیچ تماس فیزیکی و خطوط انتقال ندارد. تکنولوژی NFC به عنوان زیر مجموعه ای قابل تعمیم از RFID است. این تکنولوژی برخلاف RFID از تماس فیزیکی بهره می برد. ولی در کل هر دو یک سیستم ارتباطی فعال(Active) هستند.

RFID :

شناسایی از طریق امواج رادیویی یا RFID، از یک شخص یا شیء با ارتباط بدون سیم، در یک سیستم به کار می رود. به عنوان مثال اگر شما کارت خدماتی مانند کارت مترو دارید دستگاهی که هویت این کارت را می شناسد RFID نام دارد. این تکنولوژی در واقع در دستگاه هایی به کار می رود که قرار است پس از بهره برداری، ماهیت یک شیء یا شخص را مشخص کنند. این هویت در قالب برچسب های RFID در می آید. این سیستم از امواج رادیویی استفاده کرده و در هر دو حالت فعال (Active) و غیرفعال (Passive) عمل می کنند. به طور معمول فاصله عملکرد RFID و NFC متکی بر فرکانس دستگاه و نوع ارتباط می باشد. وقتی RFID اطلاعات را در حالت فعال (Active) جابجا می کند، می تواند در مسافتی بیش از ۱۰۰ متر فعالیت کند در حالی که همین عدد در حالت غیرفعال (Passive) به ۳ الی 8 متر می رسد. منظور از حالت فعال (Active) آن است که از توان الکتریکی تولیدی خود استفاده می کند، و منظور از حالت غیرفعال (Passive) آن است که از منبعی دیگر برای دریافت توان لازم بهره می برد.

در اینجا یک برچسب RFID یا همان RFID Tag یک شی یا یک کارت است که منبعی درون خودش ندارد لذا در حالت غیرفعال (Passive) عمل می کند. این در حالی است که قرائتگرهای RFID توان مورد نیاز برای برچسب RFID را تامین می کند و این شی قادر است اطلاعات هویتی را جابجا نماید. این تکنولوژی بیشتر در جنبه های مدیریتی کاربرد دارد. مثلا در متروها، ادارات و... .

NFC :

یک تکنولوژی ارتباطی بدون سیم است که قادر است در یک محدوده تعیین شده کوچک (چند سانتی متری) با فرکانس ۱۳٫۵۶ مگاهرتز عمل کند. به طور نمونه این NFC اطلاعات را در سرعت های ۱۰۶kbps یا ۲۱۲kbps  یا ۴۲۴kbps منتقل می کند. منظور از kbps، کیلوبیت بر ثانیه است که با تقسیم هر یک از اعداد گفته شده بر ۸ می توانید معادل این اعداد در کیلوبایت بر ثانیه را بدست آورید. همانطور که در مقدمه بیان شد NFC زیر مجموعه ای توسعه یافته از RFID است نه خود آن!

مبنای کار این تکنولوژی القا و تزویج است؛ یعنی اینکه دو دستگاه که تکنولوژی NFC را دارند در مجاور هم در فاصله ی چندین سانتی متری قرار می گیرند تا به یکدیگر متصل شوند و بنابراین تماس فیزیکی دو دستگاه باید موجود باشد. این محدوده فاصله ارتباطی این تکنولوژی مانع سوء استفاده و سرقت اطلاعات می شود. مثلا دو تلفن همراه مجهز به NFC وقتی پشت به پشت به هم می چسبند و اطلاعاتی رد و بدل می کنند قطعا سارقی نمی تواند با برقراری ارتباط اطلاعات رد و بدل شده را از مسیر سرقت کند. بنابراین این تکنولوژی بسیار امن است. این ارتباط را اصطلاحا Peer To Peer می گویند. فناوری NFC می تواند در قالب کارت یا یک برچسب و یا یک دستگاه مانند تلفن همراه ارائه شود.

تفاوت RFID و NFC :

- هم RFID و هم NFC هر دو، دو تکنولوژی ارتباطی هستند که در حالت های "غیرفعال" و "فعال" برای جابجایی اطلاعات کاربرد دارند.

- RFID می تواند در هر فرکانس یا استانداردی استفاده شود اما NFC فقط در فرکانس 13.56 مگاهرتز کار می کند.

- RFID از فرکانس های رادیویی برای ارتباطات بهره می برد، این درحالی است که NFC نوع گسترش یافته ی RFID است. فناوری RFID‌ سالهاست که مورد بهره برداری قرار گرفته است اما NFC به تازگی گسترش یافته است.

- RFID می تواند در حالت فعال (Active) در مسافت های طولانی مانند ۱۰۰ متر عمل نماید که این از لحاظ امنیتی تا حدودی امکان سرقت اطلاعات را فراهم می کند، اما در NFC محدوده ارتباطی در حدود چند سانتی متر است، به همین دلیل آن را " تکنولوژی امن " و یا " Safe Technology " می نامند.